ليتنى ما احببت يوما
ولا خلق الله لى قلبا
ادماه بعد احبيتى
واذابه البعد شوقا
فمرت عليه دقائقا تعد فى عمر الحب دهرا
ادمعتى قلبى وادمت مقلتى
واشعلت بالقلب جمرا
ليتنى ما احببت يوما
اذوب صبابتا واذوب عشقا
ولو يعلم من احب بعذاب قلبى
لجائنى وما انتظر فى العمر يوما
اى القلوب يحملها واى شيئا يلهيه دوما
اذوب بوحدتى ويسكننى آنينا
يائن لحزنه ويذيب حجرا
وقلب من احب يزداد بعدا ... يزداد زجرا
اخاف على قلبى ملامة حاسدا
واخاف ازديادى على جراحى جرحا
فاختبىء عن العيون بوحدتى
واتجرع بنتظار احبيتى المر كأسا
اسكنته حلو الفؤاد فما رمانى الا بسهما
فبنتظارى ولهفتى اختنق وحدى
ويزيد من شجنى وحزنى صمته والصمت ردا
كيف الهروب من فؤادى ومن قلبا زاده الحزن ابدا
ليتنى ما احببت ويوما
رباة ليتك ما خلقت لجسدى قلبا
رقيقا يزرف على بعد الاحبه الدمع دما
[1]
ليتنى ما احببت يوما 
